Op de laatste dag voor de Kerst besloot ik vrij onverwachts dat ik de rest van het jaar mijn laptop niet meer zou aanraken en sociale media grotendeels links zou laten liggen. Even rust, even pas op de plaats, even alleen maar samen. De boog kan niet altijd gespannen staan want er was best veel gebeurd in 2019.
Er waren een aantal frustraties en moeilijkheden op het persoonlijke vlak. Zoals bij de meeste mensen wel bekend is, heeft mijn man twee en een half jaar geleden zijn rug gebroken en tot op de dag van vandaag is dat nog niet helemaal afgerond. Het kost allemaal veel tijd en het vreet energie.
Er waren ook hele leuke dingen! Er werden veel artikelen van mij gepubliceerd in (wetenschappelijke) tijdschriften, ik mocht veel interviews geven en het allermooiste was voor mij toch wel het uitkomen van mijn boek Een zoektocht naar dankbaarheid.
En toen was daar de kersttoespraak van onze koning. Ik kreeg tranen in mijn ogen van het volgende stuk:
“Dat streven naar geluk is mooi, maar het mag geen obsessie worden. Ook verdriet mag er zijn. Ook twijfels en gevoelens van eenzaamheid mogen er zijn. Ook mislukkingen en tegenslagen horen bij het leven. In de jacht naar geluk en succes kunnen we onszelf soms voorbijlopen. We willen als vrije mensen het beste uit het leven halen, en verwijten het onszelf als dat niet lukt. We spiegelen ons aan anderen, leggen de lat hoog en presenteren graag een perfecte versie van onszelf aan de buitenwereld. Alsof er een taboe rust op onzekerheid en tekortkomingen. Maar niemand is perfect. Gelukkig maar. Dit zeg ik ook tegen jonge mensen. Trek het je niet te veel aan als het eens tegenzit. Geef jezelf wat ruimte. Het is oké. Geluk laat zich niet dwingen. Het is ongrijpbaar. Het komt plotseling, als een geschenk uit de hemel. Als we nagaan wat ons het meest gelukkig maakt, dan geeft bijna iedereen hetzelfde antwoord: de mensen om me heen. Familie en vrienden, maar ook mensen die je misschien nauwelijks kent en die gewoon aardig tegen je zijn. Geluk zit in onze verbondenheid met anderen. Laten we elkaar daarom niet loslaten. Laten we naar elkaar luisteren en begrip tonen. Laten we elkaar troosten en moed geven. Het helpt als iemand je aankijkt en tegen je zegt: ‘het is goed’. Met een luisterend oor, een uitgestoken hand of een arm om de schouder geven we elkaar het mooiste geschenk dat een mens aan een mens kan geven. Niet alleen deze Kerst, maar ook daarna.”
Prachtig! Het is precies wat ik wil uitdragen met de positieve psychologie 2.0 en de rol van dankbaarheid hierin. Had hij mijn blog soms gelezen? ?
Maar ik werd er ook onrustig van en ik voelde me paniekerig… Ik moest hier toch iets mee? Iets schrijven? Erop wijzen? Op internet zetten? Ik was toch de ‘expert’ op dit gebied? De blogs over deze kersttoespraak schoten als vuurpijlen op social media voorbij. Liep ik geen ontzettende kans mis als ik hier niets mee deed?
En toen drong de toespraak pas echt goed tot me door. Ik had een keuze gemaakt. Even rust, even pas op de plaats, even alleen maar samen. Maar ik spiegelde me aan al die andere mensen die direct in de pen klommen, legde de lat voor mezelf hoger dan ik had voorgenomen voor die laatste dagen van 2019, en ik wilde als de ‘perfecte expert’ een mooi plaatje neerzetten. Ik moest glimlachen toen ik het me realiseerde. Ook mijn geluk zit in de verbondenheid met anderen en als ik niks zou schrijven, zou de wereld niet vergaan. Het is oké, het is goed, ik hoef niet perfect te zijn.
Inmiddels is het 1 januari 2020 en verhip, mijn laptop doet het nog gewoon ? De komende dagen ga ik weer langzaam opstarten om volgende week er weer vol energie en inspiratie tegenaan te gaan. Ik ga verder met het schrijven van een onderzoeksvoorstel, het voorbereiden van inspirerende lezingen en wellicht het vertalen van mijn boek Een zoektocht naar dankbaarheid. En ik hou het mezelf nog steeds voor, het is oké!
Ik wens al mijn volgers een gezond, zinvol en dankbaar 2020 toe.
